नाळ

काल "नाळ" चित्रपट पाहिला तोही प्रिमियर शो सिटी प्राईड कोथरुडला. सुरवातीच्याच टायटल्समधे झी स्टुडिओजचे म्हणून "परिणीता भुरे" नाव झळकलेल पाहिल.  असो...

सैराट ह्या निखळ व्यावसायिक चित्रपटानंतर "नागराज मंजुळे" या नावाने प्रादेशिक सीमा धुडकावून लावल्या. दुनियादारीने मराठी चित्रपट व्यवसाय हा कोटींमधे होऊ शकतो व तेही दोन अंकी कोटीतला आकडा ! तर सैराटने हा आकडा तीन अंकीही होऊ शकतो हे स्वप्न वास्तवात आणून दाखवले होते.

सैराटनंतर येणाऱ्या "नाळ"च्या प्रोमोजने या चित्रपटाची ऊत्सुकता चाळवतांना यावर वैदर्भीय भाषेची गोड झाक असल्याची चुणूक दिसून आली होती. आज चित्रपट पाहून झाल्यावर प्रकर्षीने जाणवले कि प्रोमोजमधे दिसणारा बालकलाकार हा या चित्रपटाचा केंद्रबिंदू असून त्याच्या अभिनयाने चित्रपट वेगळ्याच उंचीवर नेऊन ठेवला आहे. बालकलाकार आजवर अनेक पाहिले पण अभिनयाची इतकी जाण असणारा, बोलके डोळे व विलक्षण बोलका चेहरा असलेला हा पहिलाच बालकलाकार आहे. अर्थात, त्याच्याकडून इतके सुंदर काम करवून घेण्याचे श्रेय दिग्दर्शक व नागराज मंजुळे दोघांनाही द्यावे लागेल.

कँमेरा चालवणारा जर दिग्दर्शक असेल तर चित्रपटाची प्रत्येक फ्रेम किती ऊत्कृष्ट दिसते हे चित्रपट बघतांना पदोपदी जाणवते. अनेकदा कँमेरा लावलेल्या फक्त अँगल्समधून दिग्दर्शक बरेच काही सांगून जातो हे अनेक फ्रेम्समधे अनुभवायला मिळाल.

देविकाने आईची माया, व तिची होणारी जीवाची घालमेल हे सगळे संयमित अभिनयाने लाघवी केलय तर दीप्तीची निशब्द आई आपल्या डोळ्याने व चेहऱ्यावरील भावाने खूप बोलकी केली आहे. शेवटच्या प्रसंगांमधे तर तिची कावरीबावरी नजर, तिने भावनांवर ठेवलेला संयम तर या लहानग्याला एकदा तरी तिच्याशी नजरानजर व्हावी म्हणून त्याचेआसूसलेले डोळे व तसे चेहेऱ्यावरील भाव ... हे सारे प्रेक्षकांना गलबलून टाकणारे आहे. आणि इथे फिरणारा कँमेरा लाजबाब !

संपूर्ण चित्रपटात कँलिडोस्कोप हे खेळण, व्यालेल्या म्हशीचे रेडकू व म्हैस यासारख्यांचा प्रतिक म्हणून केलेला सूचक वापर वाखाणण्यासारखा आहे. दिग्दर्शकाचे कौशल्य व हुशारी यातून लक्षात येते. परंतू, ग्रामीण भागातील प्रेक्षकांना हे बारकावे व त्यांनी साधलेला परिणाम कितपत लक्षात येईल याबद्दल शंका आहे.

म्हणूनच  ग्रामीण बाज किंवा पार्श्वभूमि असलेला व करमणूकीऐवजी कलात्मक अंगाचे वळण घेणारा हा चित्रपट शहरातील प्रेक्षकांना अधिक भावेल असे वाटते. चित्रपट निःसंशय अप्रतिम सुंदर झालाय व "अवश्य पाहिलाच पाहिजे" कँटेगरीत मोडणारा आहे. अगदी नागराजच्या शब्दात सांगायचे तर "लय भारी झालाय".

आज प्रिमियर शोचे आणखीन एक वैशिष्ट्य म्हणजे आसनमार्गाकडे जाणाऱ्या उतरत्या पायऱ्यांवर माझ्या खुर्चीलगत शेजारी झी स्टुडिओजचे मंगेश कुलकर्णी बसले होते तर त्यांचे शेजारी नागराज मंजुळे, त्यांच्यापुढे देविका वगैरे !

आपल्या चित्रपटांनी कितीही उत्तुंग यश मिळवले, प्रसिद्धी मिळवली तरी या चित्रपटाच्या कलाकारांनी प्रसंगी (जागेअभावी) पायरीवर बसून चित्रपट पाहतांना आपली नाळ प्रेक्षकांशीच जोडलेली आहे हे दाखवून दिले. चित्रपट पाहून आल्या आल्या सुचल व लक्षात आल ते लिहिलय. फर्स्ट इंम्प्रेशन कि काय ते ! नंतर लिहायला बसल तर आठवत नाही न !

बिंदुमाधव भुरे, पुणे.